Daar zijn ze

Ik sta voor de poort van mijn huis, met de avondzon op mijn gezicht. Ik kijk voortdurend van links naar rechts, en weer terug. Vanmiddag zijn mijn ouders in Suriname geland, ze zitten nu in de taxi op weg naar mij. Nog nooit heb ik mijn ouders langer dan een week niet gezien. Omdat het in Suriname één groot feest is, heb ik nog niet iemand of iets uit Nederland gemist. Toch kijk ik er naar uit om ze te zien.
Om de hoek verschijnt een witte taxi, zouden ze daar in zitten? De taxi stopt voor mijn huis. Ik zie een lange man en een vrouw met heel veel krulletjes. Opeens sta ik in de armen van mijn ouders, ik ruik het vertrouwde geurtje van mijn ouders, thuis en nog iets wat ik associeer met vroeger toen ik klein was. Welkom in Suriname!

Ik laat ze mijn huis zien, de beelden die zij via Skype wel een keer hebben gezien, betreden ze nu. Mijn vier huisgenoten zitten op ons vaste stekkie op het balkon en maken kennis met mijn ouders. Het is heel raar om mijn ouders opeens in 'mijn' wereld van hier te zien. Ik heb hier mijn vrienden, mijn vaste rituelen en voor mijn gevoel een heel ander, nieuw leven. Nu zij daar zo intreden, verwikkelen twee werelden zich tot één. We drinken met zijn allen Parbo bier en er is roti gehaald. Zo proeven mijn ouders meteen Suriname. Ze kijken hun ogen uit op ons balkon met het mooie uitzicht. 's Avonds vertrekken ze naar hun hotel en ga ik stappen, zoals ik altijd iedere dag van het weekend hier doe.

Op vrijdag leid ik mijn ouders rond in Paramaribo. Vanaf de markt, langs de Waterkant met haar mooie uitzicht naar de Palmentuin. Als laatste laat ik hen het ziekenhuis zien. Mijn moeder, die in de jaren '80 de opleiding tot verpleegkundige deed, kijkt haar ogen uit. Het ziekenhuis van hier lijkt op het ziekenhuis waar zij toentertijd werkte. Ik laat ze de gangen zien, de binnenplaats, vertel ze verhalen over het ontbreken van computers, afspraaktijden en systemen. Mijn ouders kijken hun ogen uit. Voor het eerst kan ik iets laten zien en vertellen wat zij nog níet kennen of hebben gezien. Leuk!

Op zaterdag gaan we, uiteraard per fiets, naar plantages. Van Paramaribo naar Nieuw-Amsterdam en vanaf daar naar nog twee plantages. Een tocht van een goede 50 kilometer in de snoeiende temperatuur van maar liefst 37 graden. Wij 'Bakra's ' zijn niet goed snik. Nog een goede week voordat mijn ouders weer naar huis gaan. Ik ben benieuwd wat hun uiteindelijke beeld van Suriname wordt.