De hemel huilt
Blijf op de hoogte en volg Selma
16 September 2016 | Suriname, Paramaribo
Vandaag huilt de hemel en schreeuwt het groen om aandacht. De druppels vallen als dikke krokodillentranen naar beneden, voeden al dat talrijke groen. Vormen genadeloze plassen op de putloze wegen. Grootsheid overspoelt de straten als het regent. De druppels laten mensen hun paraplu pakken, laten hun voeten rennen naar huis. Het zijn de druppels die mij treiterend weg proberen te jagen, maar de regen deert mij niet;van binnen word ik blij. Zonnen in de regen, rennen door de zon.
Ondertussen stijgen de prijzen met de dag. Eén euro is nu negen SRD. Een jaar terug was dat vier SRD. Het is vaak het onderwerp van gesprek tussen de vriendelijke inwoners. De prijzen stijgen, de lonen blijven hetzelfde. Er is sprake van corruptie en als daar over gesproken wordt, lijkt het of er een onderliggend gevoel bij de mensen is die ik niet helemaal kan plaatsen. Verbitterd, misschien. Of teleurstelling. De armoede stijgt, de werkeloosheid stijgt en daarmee stijgt ook de misdaad.
Later is het de zon die brandt op mijn schouders, en is er vocht dat over mijn rug stroomt. Het is mijn zelfgemaakte regen. De straten lachen mij toe, de schapenwolkjes kijken me lief aan.
De dagen verstrijken, van regen naar zon en andersom. Een land vol tegenstrijdigheid.
Maar één ding blijft hetzelfde: de inwoners blijven vriendelijk en gastvrij.
Suriname, ik begin je lief te vinden.
Ondertussen stijgen de prijzen met de dag. Eén euro is nu negen SRD. Een jaar terug was dat vier SRD. Het is vaak het onderwerp van gesprek tussen de vriendelijke inwoners. De prijzen stijgen, de lonen blijven hetzelfde. Er is sprake van corruptie en als daar over gesproken wordt, lijkt het of er een onderliggend gevoel bij de mensen is die ik niet helemaal kan plaatsen. Verbitterd, misschien. Of teleurstelling. De armoede stijgt, de werkeloosheid stijgt en daarmee stijgt ook de misdaad.
Later is het de zon die brandt op mijn schouders, en is er vocht dat over mijn rug stroomt. Het is mijn zelfgemaakte regen. De straten lachen mij toe, de schapenwolkjes kijken me lief aan.
De dagen verstrijken, van regen naar zon en andersom. Een land vol tegenstrijdigheid.
Maar één ding blijft hetzelfde: de inwoners blijven vriendelijk en gastvrij.
Suriname, ik begin je lief te vinden.
-
16 September 2016 - 23:26
Elske:
Heel poëtisch....mooi...
-
17 September 2016 - 17:51
Chris Robbemond:
Selma, wat kan je het toch mooi verwoorden. Suriname komt zo een stuk dichterbij.
Groeten, Chris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
