Vertrek naar Suriname
Blijf op de hoogte en volg Selma
02 September 2016 | Suriname, Paramaribo
Sinds december had ik een coutndown-app op mijn mobiel. De dagen telden tergend langzaam af; 120 dagen, 83 dagen, 67 dagen. Tot gister, toen stond de teller eindelijk op 0. Ik was zo zenuwachtig, nerveus, gespannen, opgetogen en blij. Vandaag was het zo ver; ik kon eindelijk echt gaan!
Het was moeilijk, afscheid nemen op Schiphol. Mijn zusje Sophie was er niet bij, omdat zij sinds juli voor een schooljaar in Arizona, Amerika zit. Mijn oudste broer Max en mijn andere broer Jelmer waren er wel. Jelmer met zijn backpack aan die enorme schouders. Hij zou 4 uur later dan ik voor 5 maanden vertrekken, wat deze dag op Schiphol voor mijn ouders extra nuttig, maar ook extra lastig maakte. Ergens is het natuurlijk heel grappig; de jongste drie kinderen allemaal verspreid over de wereld, mijn ouders in het koude Nederland samen met mijn oudste broer, die overigens al een tijd uit huis is.
Na het afscheid was het toch echt zover, ik was alleen. Ik moest door de bagagecheck, alleen. Ik moest door de douane, alleen. Ik moest naar de gate, alleen. En ten slotte zat ik dan eindelijk in het vliegtuig, alleen.
De vlucht was lang. Eén zekerheid had ik; aan de huidskleur van de meeste passagiers te zien, had ik de bevestiging dat ik in ieder geval in het goede vliegtuig zat. Je weet maar nooit; op Rotterdam Centraal heb ik na 2 jaar nog vaak zat de verkeerde overstap naar school gepakt.
Drie bladzijdes schrijven, 2 films, een half boek, 3 plasjes, 2 rondjes lopen en 9 uur later zette ik met mijn rechtervoet, gehuld in een versleten all-star, mijn eerste stap in Suriname. De hitte klapt in mijn gezicht. Transpiratie loopt als een bom langs mijn rug. Ik loop naar de bagage en vervolg mijn weg naar de uitgang. Een kriebelgevoel overheerst in mijn buik, samen met wat spanning. Zenuwachtig kijk ik de ophaalhal rond, opgelucht haal ik adem; ik zie een donkere man, met een vrolijk shirt en een handdoek om zijn nek met een bord in zijn hand, waar in duidelijke blokletters mijn naam op staat geschreven. (Altijd al gewild!)
''Welkom, welkom, welkom!'' zegt de taxichauffeur. Die 'W', die heerlijke W van Surinamers laat de kriebels in mijn buik stromen. Ik ben er, ik ben er écht!
Onderweg naar het studentenhuis zie ik schuurtjes, waarvan ik later besef dat het huizen zijn. Er lopen mensen langs de kant van de weg, scooters, grote huizen, groene daken. Palmbomen, kokosnoten, gammele daken, en héél veel bos. Mijn taxichauffeur zegt dat de rit ongeveer 'twee' (denk die heerlijke 'W' erbij) uur zal duren.
Drie uur later arriveren we bij mijn studentenhuis.
's Avonds, nadat ik nog ergens wat heb gedronken met mijn huisgenoten, lig ik in mijn bed. Een grote klamboe versiert mijn bed. Het is donker, en ik luister naar al die vreemde geluiden. De deur van mijn kamer zit op slot, maar voor de zekerheid leg ik mijn telefoon onder mijn kussen. Ademloos neem ik de bevestiging van mijn aankomst waar; ik hoor verkeer, getoeter, muggen, iets wat lijkt op krekels. Het huis ruikt anders, ik voel de hitte en een briesje van de ventilator.
Een blij gevoel overheerst; ik ben er. Het is me toch maar gewoon gelukt, helemaal alleen. De komende maanden vertoef ik in Suriname!
Het was moeilijk, afscheid nemen op Schiphol. Mijn zusje Sophie was er niet bij, omdat zij sinds juli voor een schooljaar in Arizona, Amerika zit. Mijn oudste broer Max en mijn andere broer Jelmer waren er wel. Jelmer met zijn backpack aan die enorme schouders. Hij zou 4 uur later dan ik voor 5 maanden vertrekken, wat deze dag op Schiphol voor mijn ouders extra nuttig, maar ook extra lastig maakte. Ergens is het natuurlijk heel grappig; de jongste drie kinderen allemaal verspreid over de wereld, mijn ouders in het koude Nederland samen met mijn oudste broer, die overigens al een tijd uit huis is.
Na het afscheid was het toch echt zover, ik was alleen. Ik moest door de bagagecheck, alleen. Ik moest door de douane, alleen. Ik moest naar de gate, alleen. En ten slotte zat ik dan eindelijk in het vliegtuig, alleen.
De vlucht was lang. Eén zekerheid had ik; aan de huidskleur van de meeste passagiers te zien, had ik de bevestiging dat ik in ieder geval in het goede vliegtuig zat. Je weet maar nooit; op Rotterdam Centraal heb ik na 2 jaar nog vaak zat de verkeerde overstap naar school gepakt.
Drie bladzijdes schrijven, 2 films, een half boek, 3 plasjes, 2 rondjes lopen en 9 uur later zette ik met mijn rechtervoet, gehuld in een versleten all-star, mijn eerste stap in Suriname. De hitte klapt in mijn gezicht. Transpiratie loopt als een bom langs mijn rug. Ik loop naar de bagage en vervolg mijn weg naar de uitgang. Een kriebelgevoel overheerst in mijn buik, samen met wat spanning. Zenuwachtig kijk ik de ophaalhal rond, opgelucht haal ik adem; ik zie een donkere man, met een vrolijk shirt en een handdoek om zijn nek met een bord in zijn hand, waar in duidelijke blokletters mijn naam op staat geschreven. (Altijd al gewild!)
''Welkom, welkom, welkom!'' zegt de taxichauffeur. Die 'W', die heerlijke W van Surinamers laat de kriebels in mijn buik stromen. Ik ben er, ik ben er écht!
Onderweg naar het studentenhuis zie ik schuurtjes, waarvan ik later besef dat het huizen zijn. Er lopen mensen langs de kant van de weg, scooters, grote huizen, groene daken. Palmbomen, kokosnoten, gammele daken, en héél veel bos. Mijn taxichauffeur zegt dat de rit ongeveer 'twee' (denk die heerlijke 'W' erbij) uur zal duren.
Drie uur later arriveren we bij mijn studentenhuis.
's Avonds, nadat ik nog ergens wat heb gedronken met mijn huisgenoten, lig ik in mijn bed. Een grote klamboe versiert mijn bed. Het is donker, en ik luister naar al die vreemde geluiden. De deur van mijn kamer zit op slot, maar voor de zekerheid leg ik mijn telefoon onder mijn kussen. Ademloos neem ik de bevestiging van mijn aankomst waar; ik hoor verkeer, getoeter, muggen, iets wat lijkt op krekels. Het huis ruikt anders, ik voel de hitte en een briesje van de ventilator.
Een blij gevoel overheerst; ik ben er. Het is me toch maar gewoon gelukt, helemaal alleen. De komende maanden vertoef ik in Suriname!
-
02 September 2016 - 16:27
Michel:
Hoi Selma, ik vind 't nu al leuk -
02 September 2016 - 16:47
PeterK:
Heel leuk geschreven! -
02 September 2016 - 17:38
Mama:
En ik zag je daar lopen, alleen....
Tis je gelukt ,je bent er.
-
02 September 2016 - 17:50
Daniela:
Leuk selma!! Veel plezier -
03 September 2016 - 08:47
Prachant:
Ha Selma,
Dat heb je erg leuk geschreven! Kernachtig samengevat en prettig om te lezen. Ik heb mij daarom aangemeld voor de mailinglist van jouw reisverslagen.
Per 15 september start ik met de verhuur van woonruimte aan studenten uit Nederland en Belgie in de omgeving van Diakonessen Ziekenhuis te Paramaribo. Om constant te kunnen verbeteren en van de ervaringen van studenten te leren lees ik hier regelmatig verschillende reisverslagen van studenten. Wellicht mag ik te zijner tijd jouw ervaringen opnemen op onze eigen website?
Ik wens jou een prettig verblijf en een leerzame stageperiode in Suriname toe.
Groeten van Prachant -
03 September 2016 - 21:55
Elske:
Weer leuk geschreven! -
04 September 2016 - 16:36
Oma:
Blij om je verslag te lezen. En goed uitgelegd hoe je het beleefd hebt. Ik hoop dat je het goed naar je zin krijgt als je eenmaal gesetteld bent.
Groeten van oma -
06 September 2016 - 13:41
Corien:
hoi Selma,
Wat een mooi verslag! Heel herkenbaar, zeker de hitte die op je slaat als je uit het vliegtuig stapt! Gelukkig valt dat uiteindelijk mee. Veel plezier wens ik je, nadat je een beetje bent gewend in het nieuw,e vreemde land.
groetjes Corien -
09 September 2016 - 08:01
Etien:
Door dit verslag ben ik zo benieuwd naar de volgende verslagen. Fijne tijd daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
