De twaalfde van november
Blijf op de hoogte en volg Selma
12 November 2016 | Suriname, Paramaribo
Het was een warme zomerdag in Nederland toen het bekend werd. Bij het horen van het nieuws sloeg mijn hart sneller. Mijn hersenen ratelden en draaiden op volle toeren. In alle staten belde ik mijn moeder op: ''mama er is iets ergs aan de hand, het is écht heel erg. Op de twaalfde van november dit jaar, komt de échte Sinterklaas aan in Maassluis''
Ik ben dan het land uit, net als mijn jongste broer en mijn jongere zusje.
Jaar na jaar fietsten mijn ouders met hun vier keuters langs de Nieuwe Waterweg om Sinterklaas te verwelkomen, het was dan niet de échte, maar op die leeftijd besef je dat niet. Ook toen mijn geloof in de Sint al lang vervlogen was, fietste ik die altijd bijzondere zaterdag in november langs de Waterweg. Een echte fan, een strijder. Geen weersomstandigheden hielden mij tegen. 's Middags zetten we trouw een sinterklaas CD aan en dronken we chocolademelk, met échte cacao. De speciale pepernotenpot werd rijkelijk gevuld en 's avonds zette ik mijn schoen. Naarmate de jaren verstreken en mijn leeftijd zich inmiddels heeft ontwikkelt tot een mooie 19 jaren oud, begon ik meer en meer te geloven in de Sint. Facebookpagina's als 'zwarte piet moet blijven' of mensen als Sylvana Simons maken mijn geloof niet kapot. Het doet er niet toe hoe ik Piet zie. Ik geloof er in en vier het zoals ík dat wil. Helaas is dat laatste dit jaar niet gelukt.
Want terwijl mijn vriendinnen in Maassluis zwarte Piet hebben gespeeld of in ieder geval hebben mogen kijken, zit ik in Suriname. Mijn verbande nek doet pijn, de ventilator staat op mijn gezicht. Op dit moment zou ik gewoon héél even thuis willen zijn, mijn schoen willen zetten en een kleurplaat willen maken voor Sinterklaas.
Treurig zitten er op deze zwarte bladzijde uit mijn bestaan, Sinterklaas liedjes in mijn hoofd. Met een beklemmend gevoel loop ik naar mijn kamer. Ik ga naar de site van NPO en kijk de intocht terug. De bekende huizen schieten voor mijn ogen, ik zie mijn burgemeester en natuurlijk ook de échte Sinterklaas. Om de pijn te verzachten heb ik van de week al échte cacao gekocht: het smaakt me niet, het ruikt niet naar thuis en het is veel te warm om iets warms te drinken. Met een zucht pak ik een handje chocoladekruidnoten. De chocolade is gesmolten, en valt als dikke Zwarte Pieten tranen op mijn shirtje. De kruidnoten hebben ook verdriet. Ik leg ze maar weer terug in de koelkast, en kijk weemoedig de gehele intocht terug. Vanavond zet ik misschien, met gebrek aan dichte schoenen, dan toch maar mijn slipper. Gewoon voor het idee.
Ik ben dan het land uit, net als mijn jongste broer en mijn jongere zusje.
Jaar na jaar fietsten mijn ouders met hun vier keuters langs de Nieuwe Waterweg om Sinterklaas te verwelkomen, het was dan niet de échte, maar op die leeftijd besef je dat niet. Ook toen mijn geloof in de Sint al lang vervlogen was, fietste ik die altijd bijzondere zaterdag in november langs de Waterweg. Een echte fan, een strijder. Geen weersomstandigheden hielden mij tegen. 's Middags zetten we trouw een sinterklaas CD aan en dronken we chocolademelk, met échte cacao. De speciale pepernotenpot werd rijkelijk gevuld en 's avonds zette ik mijn schoen. Naarmate de jaren verstreken en mijn leeftijd zich inmiddels heeft ontwikkelt tot een mooie 19 jaren oud, begon ik meer en meer te geloven in de Sint. Facebookpagina's als 'zwarte piet moet blijven' of mensen als Sylvana Simons maken mijn geloof niet kapot. Het doet er niet toe hoe ik Piet zie. Ik geloof er in en vier het zoals ík dat wil. Helaas is dat laatste dit jaar niet gelukt.
Want terwijl mijn vriendinnen in Maassluis zwarte Piet hebben gespeeld of in ieder geval hebben mogen kijken, zit ik in Suriname. Mijn verbande nek doet pijn, de ventilator staat op mijn gezicht. Op dit moment zou ik gewoon héél even thuis willen zijn, mijn schoen willen zetten en een kleurplaat willen maken voor Sinterklaas.
Treurig zitten er op deze zwarte bladzijde uit mijn bestaan, Sinterklaas liedjes in mijn hoofd. Met een beklemmend gevoel loop ik naar mijn kamer. Ik ga naar de site van NPO en kijk de intocht terug. De bekende huizen schieten voor mijn ogen, ik zie mijn burgemeester en natuurlijk ook de échte Sinterklaas. Om de pijn te verzachten heb ik van de week al échte cacao gekocht: het smaakt me niet, het ruikt niet naar thuis en het is veel te warm om iets warms te drinken. Met een zucht pak ik een handje chocoladekruidnoten. De chocolade is gesmolten, en valt als dikke Zwarte Pieten tranen op mijn shirtje. De kruidnoten hebben ook verdriet. Ik leg ze maar weer terug in de koelkast, en kijk weemoedig de gehele intocht terug. Vanavond zet ik misschien, met gebrek aan dichte schoenen, dan toch maar mijn slipper. Gewoon voor het idee.
-
12 November 2016 - 20:57
Michel:
-
12 November 2016 - 22:17
Annette:
Lieve lieve Selma, ik kan het niet beter zeggen. Chocoladerepen..
Er ligt een hele plas hier.
Dikke kus mama -
12 November 2016 - 22:20
Annette:
Ik bedoel natuurlijk chocoladetranen. -
13 November 2016 - 16:44
Elske:
arme Selma! Ik leef met je mee! Maar hier is het nog steeds niet opgelost, dat probleem rond de Pieten. Ben benieuwd of de Sint er misschien genoeg van krijgt en helemaal niet meer komt. Dat je je schoen niet meer kan zetten, maar gewoon via www.sintzonderpiet.nl iets kan bestellen.....
Ik moet nog gedichten maken......dag Selma...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
